Στην εποχή της Ανθρωπόκαινου που διανύουμε, με τη φύση να απειλείται από τη σαρωτική κυριαρχία του πολιτισμού, η επίσκεψη στην έκθεση της Κλεοπάτρας Δίγκα «Στοχαστικά τοπία», μπορεί να έχει μια απρόβλεπτα ζωογόνο επενέργεια στον θεατή. Το κάρβουνο και το παστέλ στο χαρτί, το ακρυλικό στον μουσαμά της, ξεδιπλώνουν μπροστά μας χωράφια, συστάδες θάμνων, αγριολούλουδα, κρινάκια της άμμου, συχνά με τη θάλασσα να απλώνεται κάπου στο βάθος και με την ανθρώπινη παρουσία να είναι απλώς υπαινικτική, κυρίως στους χωματόδρομους που χαράσσονται στις άκρες των πινάκων. Με λιτό, ενίοτε σχεδόν φωτογραφικό ρεαλισμό, με σαφή περιγράμματα σχεδιασμένα με μέτρο και σύνεση, αλλά και με μια υπόγεια χωνεμένη συγκίνηση, η Δίγκα αναδεικνύει τη σοφή ταπεινότητα και την αποφασιστικότητα με τις οποίες η χλωρίδα εξαπλώνεται στον χώρο και διανύει τον κύκλο της. Σε μας απομένει να αναστοχαστούμε πάνω σ´ αυτά τα «στοχαστικά» τοπία, που ανθίζουν στο όριο μεταξύ ερήμωσης και ελπίδας· και να αναλογιστούμε ποια θα πρέπει να είναι η δική μας θέση μέσα στον πλανήτη που μας δόθηκε.

Ο επισκέπτης της έκθεσης θα έχει την ευκαιρία να δει και τα υπόλοιπα έργα της καλλιτέχνιδος, όπως είναι οι αυτοπροσωπογραφίες της, οι πισίνες πλάι στη θάλασσα, οι εσωτερικοι χώροι, και να αντιληφθεί τα διαδοχικά στάδια που την οδήγησαν μέχρι την τελευταία αυτή δουλειά της.