Εκδόσεις

Οι τέσσερεις παρουσιαζόμενοι ζωγράφοι στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου υπό τον τίτλο «Ασκήσεις Αυτογνωσίας» έχουν πολλές διαφορές αλλά και ένα κρίσιμο, ενωτικό στοιχείο: διακονούν ένα ένδον τοπίο, έναν προσωπικό, αποκλειστικό χώρο στον οποίο μπορούν να συμβούν και η τραγωδία αλλά και το θαύμα. Εγώ θα έλεγα πως ενεργούν ζωγραφίζοντας χαρούμενα την απόγνωση. Ένα βλέμμα διαβρωμένο από εύκολο ρεαλισμό θα αναγνώριζε σε κάποιους πίνακες απλώς το εργαστήριο του ζωγράφου, ένα παρατημένο -ή μήπως παραιτημένο;- μηχανάκι, ή μια συμβολική φιγούρα που σαν μανεκίνο υποδύεται ρόλους που δεν παίχτηκαν ποτέ. Άλλοτε το ανδρείκελο αυτό γίνεται το σαρκάζον νευρόσπαστο του Μήλιου και άλλοτε ο αυτοαναφορικός απαγχονισμένος του Ιωάννου. Άλλοτε τα οικεία, τα κοινόχρηστα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε ερημότοπους μοναξιάς ή αναπότρεπτης φυγής. Π.χ. το μηχανάκι του Αντωνόπουλου που δεν ξεκινάει ποτέ ή οι άδειοι τοίχοι του Μορταράκου που δεν κατοικούνται πια από πράγματα αλλά μόνο από λέξεις- φαντάσματα. Υπάρχει ένα διαρκές πένθος σε όλα αυτά που όμως δεν καταλήγει στην εύκολη, την αγοραία συγκίνηση. Είναι το πένθος του χρόνου που φεύγει χωρίς να εκπληρώνει τις υποσχέσεις του, της τέχνης που δεν υπερβαίνει το θάνατο παρά τις διακηρύξεις της, του σώματος που συνήθισε να ηττάται και δεν αντιδρά πια. Όλα αυτά κάποιος επιμελής ιστορικός τέχνης θα μπορούσε να τα ονομάσει «εξπρεσιονισμό». Εγώ επαναλαμβάνω απλά πως πρόκειται για την «ζωγραφική της απόγνωσης».